Voor de kinderen in Oderbruch is de voetbalclub hun leven. Dan wordt de sponsor vermoord. De rechercheurs van "Polizeiruf" doen vanaf de zijlijn onderzoek.

Sport is moord: deze drie woorden komen niet voor in het script voor de nieuwe aflevering van "Polizeiruf 110". Dat zou de verkeerde boodschap zijn voor een voetbalthriller. Toch denkt rechercheur Vincent Ross (André Kaczmarczyk) van het grensoverschrijdende politiebureau Swiecko aan niets anders. Dit staat duidelijk op zijn verfijnde voorhoofd geschreven, terwijl hij behoedzaam omgaat met deze mix van zweet, stress en groepsdruk op het smoezelige terrein van de Duits-Poolse voetbalclub Pilkarski in Kostrzyn.

Haar collega, hoofdinspecteur Alexandra Luschke (Gisa Flake), heeft veel minder problemen met de mannenwereld van de club. Ze ontwikkelt zelfs iets wat bijna moederlijk aandoet voor de puberende jongens van het jeugdteam, die worden gedrild voor het volgende toernooi en zelfs de naam "Briegel" op hun blauw-witte clubshirts moeten dragen tijdens de officiële kwalificatiewedstrijd. Het is de naam van het moordslachtoffer.

De kijker leert Olivia Briegel, bijgenaamd de "IJskoningin", alleen kennen als lijk – en natuurlijk via de rapporten die tijdens het onderzoek zijn verzameld. Ze zou atletisch, jong, mooi, veerkrachtig, succesvol en duidelijk extreem impopulair zijn geweest, behalve natuurlijk bij haar nieuwste geliefde.

Hij is slechts een laaggeplaatste werknemer bij het lokale steigerbouwbedrijf, waarvan Olivia net de baas is geworden. Als zodanig was zij de hoofdsponsor van de club. Ze woonde aan de Duitse kant van de grensstad en verdiende geld aan de Poolse kant. Ze had net de financiering voor voetbal in Kostrzyn stopgezet vanwege aanhoudende mislukkingen. Ze was ook de alleenstaande moeder van de dertienjarige, sproeterige verdediger Marco Briegel (Len Blankenberg), bijgenaamd "Pitbull".

Een stille jongen, hij heeft een zwaar leven. Zijn vader wil niets van hem weten, zijn moeder verwaarloosde hem en hij lijkt bijna blij dat ze nu dood is. Ook zijn twee beste vrienden komen uit gebroken gezinnen: Robert, de straatveger, groeide op met een gewelddadige vader, terwijl Kevin, de spits, opgroeide met zijn nietsvermoedende oma. Het is begrijpelijk dat de voetbalclub hun leven, hun thuis en hun hoop is.

Er wordt dus veel van het milieu blootgelegd. De film biedt weinig actie. De lucht hangt laag boven het melancholische landschap van de drooggevallen Oderbruch en het onderzoek verloopt navenant traag. Hoewel er talloze moordmotieven denkbaar zijn en nader onderzoek rechtvaardigen, worden ze, zoals verwacht, één voor één ontkracht, omdat al deze min of meer mislukte mensen een ijzersterk alibi hebben, het moordwapen vermist blijft en de plaats delict lange tijd onbekend blijft. Maar wie was er in vredesnaam zo boos op deze immigrant uit het Westen dat ze haar twintig of dertig keer met zwaar materieel hebben geslagen? En haar vervolgens als een mummie in plastic zakken hebben vastgebonden?

Inspecteur Ross, een slimme, gevoelige ziel in een zijden designerhemd, ontwikkelt eerst de theorie van een "overkill" moord uit passie. Inspecteur Luschke, met beide benen stevig in de realiteit, beseft al snel: dit past niet in het eerder genoemde elegische milieu. Ross' tweede theorie, die niet bewezen kan worden, is juist op dit milieu gebaseerd. Ondertussen dwaalt de blik van de camera herhaaldelijk verbijsterd over de prachtige leegte van het rivierlandschap. Wanneer een duiker eindelijk het moordwapen uit het water van de Oder haalt en het triomfantelijk omhoog houdt naar de grijze lucht, komt er beweging in de zaak. En er vloeien daadwerkelijk tranen.

“Polizeiruf 110”: “Tegen de bal spelen”, zondag, 20:15 uur op ARD.